Rumored Buzz on malowanie ścian Lublin
Rumored Buzz on malowanie ścian Lublin
Blog Article
Przed wybuchem II wojny światowej artyści ponadstutysięcznego miasta tworzyli już świadome swych celów środowisko, które zajmowało dość wysokie miejsce w lokalnej hierarchii wartości kulturowych.
Your browser isn’t supported anymore. Update it to obtain the greatest YouTube experience and our most current functions. Learn more
Lublin nigdy nie był znaczącym ośrodkiem sztuki rzeźbiarskiej. Pomimo to możemy tu spotkać wiele ciekawych dzieł – w lubelskich świątyniach, na cmentarzach, w kapliczkach odnajdujemy liczne przykłady pięknych rzeźb sakralnych, a zabytki architektury zdobią rozmaite detale rzeźbiarskie.
Na Salonie wystąpił oczywiście Kelles-Krauze, prezes TPS. Według katalogu pokazał on pięć akwarel i dwa obrazy olejne, stanowiące charakterystyczny fragment jego interesującego, w warunkach lubelskich osobnego malarstwa, spokrewnionego z linearnopłaszczyznową notacją płócien Władysława Ślewińskiego. Nasuwa się wszak przypuszczenie, iż z namysłem komponowane pejzaże i portrety prezesa nie budziły żywszych emocji w środowisku plastyków, postrzegających autora jako malującego architekta, jako architekta działającego też na niwie kulturalnej, na dodatek urzędnika, a w sumie człowieka dobrze sytuowanego, prowadzącego śpiewający dom otwarty.
Fotografia lubelskaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści
Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.
Docierające nad Bystrzycę wieści o zachodnich „nowinkach" artystycznych, o krakowskich rewelacjach spod znaku «Ekspresjonistów Polskich» (1917) tonęły tu w obojętności albo stawały się przedmiotem gwałtownej krytyki, autoryzowanej właśnie przez Kietlicza, jedynego w mieście Europejczyka, malarza intelektualisty!
Ta pomoc stanowiła potrzebę chwili, bo mimo dopalania się kryzysu gospodarczego sytuacja materialna artystów nadal była i pozostała trudna. Dowcipnie unaocznił to właśnie Bartkiewicz, pokazując na Salonie m.in. obraz olejny Pałac bezrobotnych artystów w Kazimierzu
. Dalej słusznie dowodzono, iż liczba aż forty two uczestników pokazu jest dostatecznym zadokumentowaniem praw do samodzielnego istnienia, posiadania własnego środowiska artystycznego i popierania ich twórczości pomocą i ambicją całMoi lubelskiego społeczeństwa
Część internautów pokusiła się o także o zestawienie portretu Karola z portretem Camilli, który również został wykonany przez tego website samego artystę, aby znaleźć ukryte w nich znaczenia.
Inne renesansowe malowidła ścienne oglądać można w kamienicy Lubomelskich przy ul. Rynek eight. Sklepienie i ściany w dawnej winiarni pokrywa polichromia o świeckiej tematyce w duchu filozofii epikurejskiej. W sali frontowej na pierwszym piętrze podziwiać zaś możemy renesansową panoramę piętnastowiecznego Lublina. Anonimowy malarz, zgodnie z ówczesnymi zasadami, namalował kościoły i kamienice Starego Miasta, oraz mury obronne, przed którymi polskie rycerstwo toczy bitwę z Tatarami.
Malowanie ścian i sufitów w domu zapobiega gromadzeniu się kurzu. Pomaga to utrzymać czystość powietrza w pomieszczeniu, co jest ważną zaletą malowania. Pomaga również ukryć plamy i zabrudzenia na ścianach, co ułatwia utrzymanie domu.
Malarstwo w Lublinie w II połowie XX wiekuBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści
Malarstwo w Lublinie w XIX i na początku XX wiekuBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści
W części wyobrażającej piekło i potępionych można wyróżnić trzy sceny: wjazd do piekła pary ubranej w stroje szlacheckie na wozie zbudowanym z kręgosłupa i żeber, zaprzężonym w konie-potwory, powożonym przez demony; dalej: porwanie do piekła pijanego szlachcica z kartami w jednej dłoni i pustym kielichem w drugiej; i kolejna: wprowadzenie w ogień piekielny przerażonych innowierców, którzy niosą w dłoniach otwarte, płonące już księgi (jeden z nich, rozdzierający kartkę z napisem Arius infelix